Mellem 9. og 11. april 1845

Ólafur og álfamær
1) Ólafur reið með björgum fram,
– villir hann, stillir hann –
hitti fyrir sér álfaran.
þar rauður loginn brann,
:|: blíðan lagði byrinn undan björgunum :|: fram.

2) Þar kom út ein álfamær,
hún var ekki Guði kær.

3) Þar kom út ein önnur,
hèlt á silfurkönnu.

4) Þar kom út hin Þriðja,
með gullbelt um sig miðja.

5) Þar kom út hin fjóða
hún tók svo til orða:

6) ”Velkomminn, Ólafur liljurós!
Gáttu í björg og bú með oss.”

7) ”Ekki vil eg með álfum bua,
heldur til eg á herrann trúa.

8) Þó Þú gjörir með álfum búa,
samt máttu á herrann trúa.”

9) Hun gekk sèr til kistu,
kastaði yfir sig skikkju.

10) Hún gekk sèr til arkar,
greip upp sverðið bjarta.

11) ”Ekki muntu svo hèðan fara,
að Þú gjörir mèr kossin spara.”

•25•

12) Ólafur laut um söðulboga,
Kysti frú með hálfum huga.

13) Saxinu’ hún stakk i siðu,
Ólafi nokkuð sviður.

14) Ólafur keyrir hestinn sporum,
Þar til hann kom til móður dyra.

15) Klappar á dyr með lóva sin:
”Ljúktu upp, kæra móðir min!”

16) ”Þvi ertu bleikur? Þvi erti blár?
sem Þú hafir af álfum sár.”

17) Moðir! ljáðu mèr mjúka sæng,
systir! Gefðu mèr siðuband.”

18) Ei leið nema stundir Þrjár,
Ólafur var sem bleikur nár.

19) Ei leið nema litil stund,
Ólafur úngi gaf upp önd.

20) Vendi eg minu kvæði i kross,
– Villir hann, stillir hann –
Sancte Maria sè með oss!
– Þar rauður loginn brann;
:|: Bliðan lagði byrinn undan björgnum :|: fram.

[tilføjet af Lundbye selv:] gammel islandsk Kæmpevise, skrevet her af Svenn Grundtvig